حالا كه دارم اين پست رو مي نويسم يه كلاغ هي داره ونگ مي زنه...نمي دونم شايد گشنه شه شايدم امروز پريود...برام مهم نيست ولي وقتي هوا سرد مي شه و آسمون تهران خاكستري و برج ميلاد تو غبار آلودگي و درسا زياد ...وقتي كه هرروز غروب دلم مي گيره و گه گيجه مي گيرم چي كار كنم...مي فهمم دوباره پاييز شده...چند سالي مي شه كه ديگه بوي فصل ها رو احساس نمي كنم...شايد دماغم مي گيره...ولي بي خيال...ديشب رفتم يه تئاتر...اسمش بود رومولوس كبير...نريد ببينيد..آخه 8 تومن پوله بيليتشه اگرم مي ريد 1 شنبه ها بريد كه نصفه قيمته كه بعدش مجبور نشيد بريد دعوا كنيد و آخرشم پولتون رو پس بدن...
اين روزا هر اتفاق بدي ميفته به خودم مي گم وقتي كه جنبش پيروز شد اين و حلش مي كنم...مثلا وقتي گوشت گرون شد گفتم عيبي نداره پيروز كهشديم حل مي شه...وقتي مي رم يه تئاتر بي خود و دلم مي گيره مي گم وقتي پيروز شديم خودم تئاتر خوب كار مي كنم يا وقتي مي رم كلاس تئاتر و مي بينم تو چه وضعيت بدي تمرين مي كنيم مي گم ok پيروز كه شديم خودم يه پلاتوي خوب مي دم به استادم...آره قراره خيلي كارا بكنم...آسفالت سر كوه دماوند رو بكنم بريزم تو كوچه پس كوچه هاي خود تهران...كتاباي درسي رو درست كنم...مدارس رو مختلط كنم...بگم نامجو بياد ايران كار كنه...كارژرمون انقدر داشته باشه كه بتونه براي دخترش يه شال سبزه 4 تومني بخره...يه كاري كنم كه هيچ پسري عقده ي دوست دختر نداشته باشه و هيچ دختري غصه ي بي دوست پسري رو نخوره...يه كاري كنم كه استاد بازيگريم نره جلوي تئاتر شهر لبو بفروشه!يه كاري مي كنم كه از گوشت خوردن خودم خجالت نكشم...يه كاري مي كنم كه دانشگاه تهران با اون سردر خوشگلش در راس دانشگاه هاي معتبر اروپا و آمريكا باشه...خلاصه اونقدر بايد كار كنم كه الان فقط مي تونم بهشون فكر كنم...خدا پدر و مادر اين جنبش سبزمون رو بيامرزه كه باعث مي شه من با اميد زندگي كنم...
وقتي 5 سالم بود مطمئن بودم كه پيامبرم و هنوز بهم وحي نشده...چند سال بعد مطمئن شدم كه بايد انقلاب كنم و مردم آفريقا رو نجات بدم...چند سال بعدش فهميدم كه تو 25 سالگي انقلابيه بزرگي مي شم و من منتظر بودم تا وقتش بشه...يهو يه روز از خواب پاشدم ديدم اي دل غافل انقلابه و من هنوز خوابم...يكم زود بود ولي خب فهميدم كه بالاخره خدا بهم وحي كرد...آره من و دوستام همه پيامبريم...هممون...جنبش سبزمون!
......................روز 13 آبان يكي از روزايي كه بهمون وحي شده...
اين روزا هر اتفاق بدي ميفته به خودم مي گم وقتي كه جنبش پيروز شد اين و حلش مي كنم...مثلا وقتي گوشت گرون شد گفتم عيبي نداره پيروز كهشديم حل مي شه...وقتي مي رم يه تئاتر بي خود و دلم مي گيره مي گم وقتي پيروز شديم خودم تئاتر خوب كار مي كنم يا وقتي مي رم كلاس تئاتر و مي بينم تو چه وضعيت بدي تمرين مي كنيم مي گم ok پيروز كه شديم خودم يه پلاتوي خوب مي دم به استادم...آره قراره خيلي كارا بكنم...آسفالت سر كوه دماوند رو بكنم بريزم تو كوچه پس كوچه هاي خود تهران...كتاباي درسي رو درست كنم...مدارس رو مختلط كنم...بگم نامجو بياد ايران كار كنه...كارژرمون انقدر داشته باشه كه بتونه براي دخترش يه شال سبزه 4 تومني بخره...يه كاري كنم كه هيچ پسري عقده ي دوست دختر نداشته باشه و هيچ دختري غصه ي بي دوست پسري رو نخوره...يه كاري كنم كه استاد بازيگريم نره جلوي تئاتر شهر لبو بفروشه!يه كاري مي كنم كه از گوشت خوردن خودم خجالت نكشم...يه كاري مي كنم كه دانشگاه تهران با اون سردر خوشگلش در راس دانشگاه هاي معتبر اروپا و آمريكا باشه...خلاصه اونقدر بايد كار كنم كه الان فقط مي تونم بهشون فكر كنم...خدا پدر و مادر اين جنبش سبزمون رو بيامرزه كه باعث مي شه من با اميد زندگي كنم...
وقتي 5 سالم بود مطمئن بودم كه پيامبرم و هنوز بهم وحي نشده...چند سال بعد مطمئن شدم كه بايد انقلاب كنم و مردم آفريقا رو نجات بدم...چند سال بعدش فهميدم كه تو 25 سالگي انقلابيه بزرگي مي شم و من منتظر بودم تا وقتش بشه...يهو يه روز از خواب پاشدم ديدم اي دل غافل انقلابه و من هنوز خوابم...يكم زود بود ولي خب فهميدم كه بالاخره خدا بهم وحي كرد...آره من و دوستام همه پيامبريم...هممون...جنبش سبزمون!
......................روز 13 آبان يكي از روزايي كه بهمون وحي شده...
